1.10.06
Kloof tussen ouder en kind
Je zult het ongetwijfeld al wel ergens hebben gezien of gelezen: het is Ramadan. En in Amsterdam wordt deze periode door de actieve moslimgemeenschap en organisaties gebruikt om discussie-avonden te organiseren rondom allerlei thema's. Vaak gekoppeld aan de iftar maaltijd, het dagelijkse breken van het vasten na zonsondergang. 'Waarom vasten moslims eigenlijk ?', vroeg ik me af als Brabantse jongen met katholieke achtergrond. Antwoord: Het vasten tijdens Ramadan is één van de vijf zuilen van de Islam. Vasten kan gezien worden als een methode om dichter bij onze natuurlijke staat te komen. Ramadan is voor moslims dus een gelegenheid om eigenschappen als vasthoudendheid en zelfbeheersing te ontwikkelen. Ook heb ik me laten vertellen dat Ramadan te maken heeft met reflectie op jezelf en goed doen voor de armen uit je omgeving. In de praktijk zal het wel net zo zijn als met kerst of pinksteren: het is een religieuze traditie waarvan iedereen wel iets weet, maar waarvan bijna niemand voor 100% de betekenis kent.Afgelopen vrijdag was ik dus bij zo'n iftar maaltijd, in de Hudsonhof. In groepjes werd door jong en oud, bewoners van onder meer Marokkaanse, Surinaamse, Turkse en Nederlandse afkomst gepraat over het thema 'omgaan met de jeugd'. Wat een Marokkaanse jongen aan mijn tafel naar voren bracht, was de generatiekloof die er vaak is tussen ouders en hun kinderen. Opvoeden is al een kunst, maar zeker voor een traditioneel opgevoede niet-Nederlands sprekende moslimouder met puberende kinderen in De Baarsjes. 'Niets mag', zo bleek uit het verhaal van de jongen. 'Maar daar komt in de praktijk natuurlijk niks van terecht'. Voor een deel is dat heel normaal, want wie vindt het nou niet spannend om iets te doen wat je van je ouders niet mag? Maar voor jongeren uit traditionele moslimgezinnen in Amsterdam is de wereld thuis wel héél verschillend van de wereld die zij betreden als zij de deur van het ouderlijk huis achter zich dichtslaan. Hier ligt volgens mij een taak voor de ouder om beter contact te leggen met zijn/haar kind en zelf de Nederlandse taal te leren. Bovendien zorgt deze situatie ervoor dat kinderen in twee verschillende werelden leven, waarbij zeker in de wereld buitenshuis de vrienden veel meer invloed hebben dan de ouders. En als je dan verkeerde vrienden krijgt....
Kortom: het was een interessante avond in goed gezelschap. In de gesprekjes die ik voerde, kwamen ook andere dingen naar voren. Zo nemen Marokkaanse ouders veel makkelijker de verantwoordelijkheid voor andermans kinderen als die bijvoorbeeld op straat aan het spelen zijn. Ook het respect voor de ouders viel me op bij de aanwezige jongens en meiden, ondanks de dubbele bodem die daar blijkbaar soms in zit. Verschillende jongeren aan tafel verbaasden zich enorm over het feit dat Nederlandse kinderen hun ouders weleens bij hun voornaam noemen. 'Echt onbegrijpelijk!'
