30.8.09
Deelraad een duiventil?
Dit weekend stond een flink artikel in Het Parool over het grote verloop in de Amsterdamse deelraden, getiteld “Deelraad lijkt bovenal op een duiventil”. Deelraadsleden haken steeds vaker voortijdig af vanwege frustraties, tijdgebrek of om een betere politieke functie te vervullen, wordt terecht geconcludeerd. Bert Pots van de PvdA Zeeburg klaagt dat hij “niemand meer hoort over de eer die het is om volksvertegenwoordiger te zijn”. Hier zit een kern van waarheid in, maar je kunt je afvragen of deze ontwikkeling is te stoppen. En of het eigenlijk wel zo’n probleem is.
Ook ik ben ‘afgehaakt’, toen ik in april van vorig jaar koos voor een avontuur in Canada. Ik weet nog goed dat ik daar moeite mee had. Veel meer dan met het opgeven van mijn baan. Het feit dat ik met Gertjan Neerhof en Tamara Serno goede plaatsvervangers had voor mijn zetel en fractievoorzitterschap, maakte de keuze gemakkelijker. De fractie kon zonder grote problemen verder. Bewoners hadden namelijk in 2006 in de eerste plaats op de VVD gestemd, en niet per sé op mij persoonlijk. (ik woonde op dat moment een klein jaar in De Baarsjes en stond op nummer 3 van de kieslijst)
Volksvertegenwoordiger zijn is voor mij een grote eer, en ik ben gelukkig dat ik na terugkomst uit Canada weer meteen aan de slag kon als deelraadslid in De Baarsjes. Sterker nog: de politiek gaf de doorslag om terug te keren en ik ben ook voor de volgende vier jaar kandidaat in West! Negatieve kanten zitten er natuurlijk ook aan. Je doet altijd meer fout dan goed, je wordt bedolven onder stapels wollig geschreven stukken en je stopt soms noodgedwongen en ongepland veel tijd in zaken die weinig opleveren.
Ik ben het niet eens met de bewering dat de deelraad een halve werkweek zou kosten of dat je van een raadsvergoeding zou moeten kunnen leven. Juist dan krijg je volgens mij niet de beste mensen, maar juist de gelukszoekers. Ik zie het liefst een raad met capabele mensen die ook naast hun politieke baantje middenin de samenleving staan. Raadslid zijn naast je werk betekent keuzes maken en onderling taken verdelen, dan is het best te doen. Ik stop er persoonlijk veel tijd in, en probeer op die manier iets voor de buurt te betekenen. De vergoeding is leuk meegenomen, maar geeft volgens mij voor de meesten niet de doorslag.
Het Nederlandse systeem, waarbij je allereerst op een partij stemt en daarna pas op een persoon, wordt niet genoemd in het Paroolartikel. Toch is dit een belangrijke reden voor het geschetste probleem. Het team, oftewel de partij is belangrijker dan een individuele kandidaat. In mijn vorige woonplaats Montréal (en vele andere plekken op de wereld met een districtenstelsel) kiezen bewoners één vertegenwoordiger voor hun buurt of district. Individuen voeren met of zonder steun van een partij een campagne, en de winnaar is op meerdere niveaus het enige aanspreekpunt voor ‘zijn of haar bewoners’. Zo iemand haakt dus echt niet af. Nederland lijkt echter niet warm te lopen voor zo’n systeem, zie ook de discussie over de gekozen burgemeester. Dan is het maar beter om als partij zoveel mogelijk goede kandidaten te zoeken, en in te calculeren dat er misschien weleens eentje tussentijds kan vertrekken ….
