12.2.11
Sjoel West
Vorige week ging ik samen met gemeenteraadslid Marijn Ornstein op bezoek bij Sjoel West in De Baarsjes. De plek waar een aantal Joodse Amsterdammers regelmatig samenkomt om hun geloof te belijden en om belangrijke Joodse feestdagen te vieren. We spraken daar met Erwin Brugmans, al jaren actief in de Joodse gemeenschap, en lid van het Joods Marokkaans Netwerk Amsterdam (JMNA). Hij was de motor achter het ‘MaJo voetbaltoernooi’ op het Balboaplein, als reactie op de verstoring van de dodenherdenking door Marokkaanse jongens in 2003.
Aanleiding voor ons gesprek was een tv-uitzending waarin te zien was hoe ‘lokjoden’ in de straten van Amsterdam-West werden uitgescholden en bedreigd, evenals de uitspraken van Frits Bolkestein over het huidige klimaat waarin antisemitisme opkomt onder islamitische Nederlanders, waardoor zichtbare (orthodoxe) joden volgens hem beter kunnen emigreren. Deze week vond in West een ‘interreligieuze wandeling’ plaats met joden, moslims, katholieken en protestanten. Een ludieke actie om de dialoog en het wederzijds begrip te bevorderen, zo viel in het Parool te lezen. Een initiatief dat positieve reacties opleverde op straat, maar ook een hitlergroet van een jongen. Een incident, of een teken aan de wand?
Erwin relativeert met humor. Op zijn plat Amsterdams: “ze gaan de boel hier echt niet shariariseren hoor”. De afgelopen jaren zijn gelukkig amper incidenten geweest, door het MaJo voetbaltoernooi is een goed contact ontstaan met Marokkaanse jongerenwerkers, Marokkaanse jongens hebben zelfs een keer kosjer gekookt voor Erwin en hij barst zelf van de ambitie en enthousiasme om vanuit het JMNA allerlei activiteiten te organiseren om de Joodse en Marokkaanse gemeenschap dichter bij elkaar te brengen. Hij ontkent echter niet dat er wel iets aan de hand is. De Sjoel is vanaf de straat nog steeds niet als zodanig herkenbaar, een bewuste keuze van de gemeenschap. Veel Sjoelgangers lopen niet graag met een keppeltje op door de buurt. Om maar niet te spreken van de Joodse instellingen in Zuid en Buitenveldert die extra beveiligd moeten worden.
Zware beveiligingsmaatregelen lijken in West vooralsnog niet nodig, en er zijn zeker positieve voorbeelden en initiatieven. Maar alle vormen van discriminatie zijn in mijn ogen volkomen onaanvaardbaar. We moeten blijven werken aan een stad waarin iedereen, dus ook Joden met een keppeltje, moslimvrouwen met een hoofddoek of homo’s zich vrij kunnen voelen. Alleen in zo’n stad voel ik mezelf écht thuis. Amsterdammers als Erwin leveren een belangrijke bijdrage. De onlangs gestarte campagne ‘Discriminatie, Amsterdam is er klaar mee’ is nodig, evenals een grotere aangiftebereidheid bij discriminatie, hogere straffen bij hate crimes, maar bijvoorbeeld ook blijvende aandacht op scholen en onder jongerenwerkers voor Holocaustonderwijs.
Aanleiding voor ons gesprek was een tv-uitzending waarin te zien was hoe ‘lokjoden’ in de straten van Amsterdam-West werden uitgescholden en bedreigd, evenals de uitspraken van Frits Bolkestein over het huidige klimaat waarin antisemitisme opkomt onder islamitische Nederlanders, waardoor zichtbare (orthodoxe) joden volgens hem beter kunnen emigreren. Deze week vond in West een ‘interreligieuze wandeling’ plaats met joden, moslims, katholieken en protestanten. Een ludieke actie om de dialoog en het wederzijds begrip te bevorderen, zo viel in het Parool te lezen. Een initiatief dat positieve reacties opleverde op straat, maar ook een hitlergroet van een jongen. Een incident, of een teken aan de wand?
Erwin relativeert met humor. Op zijn plat Amsterdams: “ze gaan de boel hier echt niet shariariseren hoor”. De afgelopen jaren zijn gelukkig amper incidenten geweest, door het MaJo voetbaltoernooi is een goed contact ontstaan met Marokkaanse jongerenwerkers, Marokkaanse jongens hebben zelfs een keer kosjer gekookt voor Erwin en hij barst zelf van de ambitie en enthousiasme om vanuit het JMNA allerlei activiteiten te organiseren om de Joodse en Marokkaanse gemeenschap dichter bij elkaar te brengen. Hij ontkent echter niet dat er wel iets aan de hand is. De Sjoel is vanaf de straat nog steeds niet als zodanig herkenbaar, een bewuste keuze van de gemeenschap. Veel Sjoelgangers lopen niet graag met een keppeltje op door de buurt. Om maar niet te spreken van de Joodse instellingen in Zuid en Buitenveldert die extra beveiligd moeten worden.
Zware beveiligingsmaatregelen lijken in West vooralsnog niet nodig, en er zijn zeker positieve voorbeelden en initiatieven. Maar alle vormen van discriminatie zijn in mijn ogen volkomen onaanvaardbaar. We moeten blijven werken aan een stad waarin iedereen, dus ook Joden met een keppeltje, moslimvrouwen met een hoofddoek of homo’s zich vrij kunnen voelen. Alleen in zo’n stad voel ik mezelf écht thuis. Amsterdammers als Erwin leveren een belangrijke bijdrage. De onlangs gestarte campagne ‘Discriminatie, Amsterdam is er klaar mee’ is nodig, evenals een grotere aangiftebereidheid bij discriminatie, hogere straffen bij hate crimes, maar bijvoorbeeld ook blijvende aandacht op scholen en onder jongerenwerkers voor Holocaustonderwijs.
