Tom blogt in West

Samen met Matthijs van Muijen, een vriend van me en tevens PvdA-raadslid in de Rotterdamse deelgemeente Charlois, was ik de afgelopen dagen in Parijs. We waren daar uitgenodigd voor een studiedag van een netwerk van wetenschappers, jongerenwerkers en politici uit verschillende Franse steden. Sinds de rellen in 2005, toen jongeren honderden auto’s in brand staken en de problematiek van de Franse ‘Banlieue’ veel aandacht kreeg, volg ik het nieuws hierover en probeer ik zelf regelmatig Franse probleemwijken te bezoeken.

Tijdens de studiedag kwamen problemen aan bod die we ook in Nederland kennen, zoals schooluitval, criminaliteit en werkloosheid. In de Franse Banlieue wordt deze problematiek nog eens uitvergroot ten opzichte van de Nederlandse situatie. De huidige crisis maakt het er niet beter op. Veel jongeren voelen zich gevangen in de ‘Cité’, hun wijk die vol staat met grote woonflats die in slechte staat verkeren, waar drugshandel hoogtij viert en de politie soms niet eens durft te komen. Zij raken in een uitzichtloze situatie en zien geen perspectief meer. Steeds vaker wenden dit soort jongeren zich tot de (strenge) Islam. Ouders, school en werk vormen traditioneel de wegen om de problematiek aan te pakken. En hoewel deze drie pijlers ontzettend belangrijk blijven, voldoen zij niet altijd meer om jongeren het zelfbewustzijn en de zelfstandigheid te laten vinden die zij nodig hebben om te slagen.

Het is niet alleen maar kommer en kwel, zo zagen Matthijs en ik tijdens het vervolg van ons bezoek. We gingen langs bij een horecavakschool in Parijs, waar jongeren worden klaargestoomd voor een baan als barman of -vrouw, in de keuken of in de bediening. We zagen een Jongeren Informatie Punt in Fontenay-sous-Bois, en werden daar rondgeleid door een wijk waar veel projecten en activiteiten worden georganiseerd voor de jeugd tussen 11 en 17 jaar.


We bezochten daarna een wijk in St. Denis met veel drugsproblematiek en kregen informatie over huiswerkbegeleiding, bestrijding van werkloosheid, discriminatie en de werking van het ‘veiligheidshuis’. Kleine criminaliteit, zoals bijvoorbeeld een eerste winkeldiefstal, wordt veelal binnen enkele dagen aangepakt met mediation tussen dader, ouders en winkelier en door de bewuste jongere simpelweg alsnog te laten betalen.

Nogmaals: de problematiek in de meest beruchte Parijse Banlieue is van een andere orde dan hier in Amsterdam. Toch zijn ook bijvoorbeeld in Nieuw West en West wijken met een (grote) drugsproblematiek, jongerenoverlast en zijn er woonblokken die al jaren op de nominatie staan voor de sloop of renovatie, maar door de huidige crisis zonder onderhoud en met allerlei tekortkomingen toch bewoond blijven. We moeten daarom scherp blijven om ‘Parijse toestanden’ te voorkomen.

Bijzonder was dat we aan het einde van ons bezoek aan St. Denis toevallig in een feestje belandden op het stadhuis, ter ere van het eerste homohuwelijk in de gemeente! Ook maakten we daar kennis met de burgemeester, die lid bleek te zijn van de Communistische Partij. Het kan nog in Frankrijk. Ik kon mijn verbazing hierover niet onderdrukken, en bedacht me hardop dat het tijd was om terug te gaan naar Amsterdam .... want dat is mooier dan Parijs!