Tom blogt in West

Ondanks de nogal jeukerige naam, is het idee achter een 'postzegelparkje' best sympathiek. Door in ons dichtbebouwde, stenige stadsdeel pleintjes groener en mooier te maken, vergroot je het woongenot in de buurt. Maar wat als bewoners hier nou helemaal niet op zitten te wachten? 
 
De afgelopen weken ontving ik meerdere emails van bewoners rond het parkje tussen de Nicolaas Beetsstraat en het Jeltje de Bosch Kemperpad in de Kinkerbuurt. Dit is een van de zeven plekken die GroenLinks en de PvdA in hun coalitieakkoord hebben bestempeld als postzegelparkje. En dús is er geld (vier ton voor dit project) en dús moet dat hele parkje op de schop.
 
Het stadsdeel wil er namelijk een aantrekkelijke plek realiseren met een gevarieerd aanbod. Maar dat is er al. Voor kleine kinderen zijn er de glijbaan en de zandbak, grotere kinderen spelen verderop in de voetbalkooi. Volwassenen spelen op een zomerse dag pétanque onder de bloesembomen of genieten van een goed glas wijn. Buurtbewoners prijzen het open karakter van het parkje en hebben meerdere malen aangegeven in onderzoeken dat ze dik tevreden zijn met de huidige indeling. Oké, die hondenpoepstrook naast de voetbalkooi moet echt weg, en als daar nog een goede opknapbeurt aan toegevoegd wordt, ziet het er weer als nieuw uit!

Maar nee hoor, afgelopen najaar lag er opeens een nieuwe visie: de karakteristieke groene hekjes moesten plaatsmaken voor een betonrand, en de voetbalkooi zou verplaatst worden, waardoor enkele oude bomen moesten wijken. Bewoners zouden (ondanks dat er geen enthousiasme voor is) in bakken een eigen kruidentuintje moeten gaan beheren. Iedere vierkante meter zou ingevuld en benut worden. Een participatiecircus werd opgetuigd om het plan erdoor te krijgen. Met veel onbegrip en negatieve reacties uit de buurt tot gevolg. Misschien wel het belangrijkste kritiekpunt: waarom moet er zo'n over-the-top plan voor vier ton worden gemaakt als vrijwel de hele buurt tevreden is met het parkje zoals het nu is??

Inmiddels heeft de portefeuillehouder, Hetty Welschen, op aandringen van de bewoners, enkele ideeën gewijzigd en besloten om de voetbalkooi niet te verplaatsen. Op de kosten heeft het vrijwel geen effect, want zoals Welschen zelf aangaf tijdens een bewonersavond: het geld is gelabeld, dus het is beschikbaar.

In mijn ogen gaat er iets goed mis, als bewoners de overheid moeten terugfluiten omdat ze het gek vinden dat er zoveel geld onnodig wordt uitgegeven in deze tijden van crisis .... eerder speelde een zelfde situatie bij de herinrichting van het Cremerplein. Ik heb hierover nu vragen gesteld aan het Dagelijks Bestuur. Inmiddels hebben meerdere bewoners ingesproken bij de raad en zijn bewoners met een petitie gestart waarin zij het stadsdeel smeken hun pleintje te laten zoals het is en vooral niet al dat geld te besteden aan een herinrichting.

Een leuk idee, postzegelparkjes, maar het lijkt vooral geld te zijn dat in die parkjes aan de bomen groeit.

Hieronder de tekst van van mijn toespraak tijdens de 4 mei bijeenkomst, in de Boomkerk in Bos en Lommer:

Wil je meer weten over de Vonken, of ben je geïnteresseerd om ook een bijdrage te leveren? Kijk dan op de website

Deze week zijn er tal van activiteiten in het kader van de jaarlijkse Gaypride in Amsterdam. Morgen vaar ik mee met de VVD boot (nr. 38!) tijdens de Canal Parade. Waarom eigenlijk?

Natuurlijk kan liefde ook ontstaan tussen twee mannen of twee vrouwen, en liefde is iets heel moois! Ik zie daarin geen verschil tussen homo- en heterostellen.

Helaas zien veel mensen op deze wereld dat  anders. In tientallen landen is homoseksualiteit wettelijk strafbaar en in nog meer landen lopen mensen gevaar als ze uitkomen voor hun homoseksuele geaardheid. Dat is in mijn ogen diep triest en onaanvaardbaar .... hier in Nederland ligt dat gelukkig anders. Maar toch, ook in ons eigen tolerante Amsterdam is het geweld en de agressie tegen homo's het afgelopen jaar weer toegenomen. Reden genoeg om discriminatie en hate crimes in de stad hoog op de politieke agenda te houden. "Overal homo kunnen zijn", is morgen dan ook de boodschap van de VVD-boot.

Veel mensen kennen de Canal Parade van de jaarlijkse nieuwsflits van 10 seconden die voorbij komt op televisie, waar je dan een stel halfnaakte mannen ziet dansen. Ik vond het altijd een beetje overdreven gedoe met een averechtse werking. Totdat ik zelf als toeschouwer langs de Prinsengracht stond en mijn mening helemaal moest bijstellen. De 80 boten laten juist zien dat de homogemeenschap in Nederland zeer breed en divers is, veel boten hebben een thema of boodschap en de mensen langs de kant maken er een geweldig feest van! Ik ben er morgen bij, u ook?

Afgelopen week fietste ik samen met VVD gemeenteraadsleden Robert Flos en Daniel van der Ree een middag mee met straatcoaches van de Stichting Aanpak Overlast Amsterdam (SAOA). Aanleiding hiervoor was een kritisch artikel in Parool, waarin de methode van de straatcoaches als ‘te soft’ werd omschreven. Tijdens bewonersavonden zie ik dat bewoners zich soms hardop afvragen: “Waarom grijpen de straatcoaches niet harder in?” en: “Waarom stonden ze laatst te lachen met die hangjongeren?” Ik steun de inzet van straatcoaches sinds ze er zijn, dus dit was een goed moment om hun werk van dichtbij te zien.

Straatcoaches nemen hun plaats in tussen jongerenwerkers en de politie. Ze signaleren problemen en spreken jongeren hier direct op aan. Speciale gezinsbezoekers van SAOA gaan op bezoek om ouders te confronteren met het overlastgevende gedrag van hun kinderen. Helaas is dit nodig.Samen met twee straatcoaches bezocht ik ‘hotspots’ in De Baarsjes, zoals het Columbusplein en het Antillenplein. Ook stonden we in de Witte de Withstraat, voor de woning van een homoseksuele man die is bedreigd door jongens uit de buurt. En in de Jan van Galenstraat, waar bewoners en ondernemers nog steeds overlast ervaren.

Straatcoaches maken contact met jongeren op straat. Op die manier ontstaat een beeld van welke groepen er zijn, wie er deel van uitmaken, waar ze zich ophouden en wie hun broertjes zijn. De overlast voor bewoners wordt zo minder en er ontstaat waardevolle informatie voor de politie. De straatcoaches met wie ik meefietste, zitten trouwens niet heel dringend te wachten op extra bevoegdheden, al "zou een busje pepperspray in sommige situaties handig uitkomen". Mijn twee ‘collega-straatcoaches’ probeerden actief invulling te geven aan hun coachrol. Ze spraken jongeren tijdens onze fietstocht aan op gedrag en vroegen door naar hun schoolprestaties en ambities. Soms gaven ze tips, bijvoorbeeld over stagemogelijkheden. .

Om een uur of zeven, aan het einde van ons werkbezoek, was ik een nuttige ervaring rijker. Ik heb meer begrip van én voor de werkwijze van straatcoaches. Natuurlijk vormen zij geen wondermiddel, maar zij zijn absoluut een meerwaarde en een goede aanvulling op het werk van politie en andere organisaties die in de buurt actief zijn.